ما امروز "ابن الدنیا" هستیم، ولی می‌توانیم "ابوتراب" شویم. آنچه داریم اگر به کار نگیریم و از آن کام نستانیم،از دست می‌رود و حسرتش بر دل می‌ماند. این است که به سادگی می­توانی همین‌ها را بدهی و کام بگیری. وقتی غذای زیاد داری و نمی توانی نگاه بداری، سخاوت پیدا می کنی و حاتم می‌شوی.

تو باید با ترکیبی که در خودت ایجاد می‌کنی، همان نیروهای نفس را،تبدیل کنی و از همان مانع­ها،وسیله بسازی. همان ترس‌ها و بخل‌ها و کینه‌ها و هوس‌ها را، همان عقده‌های متراکم را، با ترکیب مقایسه‌هایی که مداوم همراه داری و با ترکیب عشق بزرگتری که در این مقایسه‌ها در خودت کاشته‌ای، تبدیل کنی و از این نیرویی که اسیر خاک می‌شود و از این وجودی که فرزند خاک است، پدر خاک بسازی و ابوتراب،بیرون بیاوری..  

برادرم انگشتری داشت، آن را از او طلب کردم و نداد،که خودم چوب نیستم و برای دستشویی بیرون رفت. وقتی که آمد می‌خندید که به دستشویی دادم. و می‌خندید که اگر ندهی برای همیشه نخواهی داشت، پس خودت بده که با این دهش چیزی بدست آورده باشی.

گفتاری از شیخ علی صفایی